Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/894

 — Jesteś już bliską odgadnienia mojego gniewu, Chon; ale patrzno na tego łotra, zajął się jedzeniem i ani myśli o mnie. O! wy oboje zabijacie mnie swoją obojętnością!
 Jan, zajęty czekoladą, nie zważał wcale na burzę, która wrzała poza jego plecami; nalał sobie spokojnie drugą filiżankę.
 — Co mówisz, Joanno, byłżeby król zakochany?
 Dubarry skinęła głową.
 — Zakochany w synowej?... No, ale to lepiej dla ciebie. Lepiej ta, niż inna.
 — A jeśli nie w niej, ale w innej jest zakochany?
 — Co za nieszczęście, mój Boże! rzekła Chon blednąc.
 — Zemdlej teraz, sprawisz mi przyjemność!
 — Ale w kimże się kocha?... powiedz mi, Joanno.
 — Zapytaj miłego braciszka, póki nie zadławi się tą czekoladą. On wie, a przynajmniej domyśla się z pewnością.
 — Mówiłaś co do mnie?
 — Tak, mówiłam do ciebie, miły, uprzejmy gościu. Pytam o nazwisko kobiety, w której król jest zakochany.
 Jan odwrócił się i mając usta napchane jedzeniem bąknął:
 — Panna de Taverney.
 — Panna de Taverney! nieszczęście — jęknęła Chon.