Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/895

 — A ten łotr wie o tem! wie, i tak smacznie zajada! — zawołała hrabina, opierając się o poręcz fotelu.
 — Nie wiem doprawdy, dlaczego dotąd nie wydrapałam mu tych szkaradnych, zaspanych oczu, ręczę ci, Chon, że wstał zaledwie.
 — Mylisz się, Joanno, nie kładłem się wcale.
 — Więc cóż robiłeś, łajdaku.
 — Biegałem całą noc i cały ranek.
 — Wiedziałam o tem... I ja mam być obsłużoną? Któż mi teraz powie, gdzie się znajduje ta dziewczyna?
 — Gdzie jest? — spytał Jan.
 — Tak.
 — W Paryżu; gdzieżby miała być?
 — W Paryżu, ale gdzie?
 — Ulica Coq-Héron.
 — Kto ci to powiedział?
 — Stangret, który odwoził ją do domu. Czekałem na niego w stajni, i spytałem go, gdy wrócił.
 — I powiedział ci?
 — Że odwiózł państwa de Taveiney na ulicę Coq-Héron, do niewielkiego domku, dotykającego pałacu d’Armenonville.
 — Już nie gniewam się teraz na ciebie, Janie; zupełnie przebłagałeś mnie temi wiadomościami, ale to dla mnie mało, ja o tej kobiecie wszystko wiedzieć muszę. Gdzie bywa, kogo widuje, czy odbiera od kogo listy?