Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/897

 — Powiedz mi, mój drogi, czy cię kto nie poznał?
 — Któż mógłby mnie poznać na ulicy Plâtrière?
 — I nająłeś?
 — Maleńkie mieszkanko w jakimś nędznym domu.
 — Pytano cię, dla kogo?
 — Naturalnie.
 — Cóż odpowiedziałeś?
 — Dla młodej wdowy. Czy ty wdową jesteś, Chon?
 — Czemużby nie! — odrzekła.
 — Doskonale; Chon zamieszka tam, pilnować będzie, szpiegować; ale nie trzeba tracić czasu.
 — Natychmiast pojadę. Każ zaprzęgać.
 Pani Dubarry szarpnęła za dzwonek.
 — Zaprzęgać, jak najprędzej!
 Jan i hrabina uważali Andreę za bardzo niebezpieczną; odrazu zwróciła na siebie uwagę króla pięknością. Trzeba ją zatem pilnować.
 — Ta dziewczyna przyjechała z prowincji; niepodobna, aby przy swoich wdziękach nie zdobyła serca jakiego szlachcica z sąsiedztwa, który zapewne przybył lub przybędzie za nią do Paryża. Trzeba ich będzie połączyć. Król zaraz ostygnie w zapałach, skoro zobaczy tę prowincjonalną sielankę — mówiła Dubarry.
 — Mylisz się, siostrzyczko; młoda mężatka to bardzo łakomy kąsek dla Najjaśniejszego Pana; są-