Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/902

 — Zaczekajże.... Zakląłem jak furman. Młody człowiek odwrócił się i poznałem w nim....
 — Kogo poznałeś?
 — Twego filozofa, a raczej naszego filozofa.
 — Kogo? Gilberta?
 — W jego własnej osobie; był bez czapki, ubranie na nim było w nieładzie, surdut rozpięty....
 — Gilbert? I cóż ci powiedział?
 — Poznałem go i on mnie poznał; chciałem się zbliżyć do niego, lecz cofnął się wtył; wyciągam do niego ręce, a on w nogi i ginie mi wkrótce z oczu wśród różnorodnego tłumu.
 — I straciłeś go z oczu?
 — Spodziewam się; nie mogłem go przecie gonić.
 — Masz słuszność, to było niepodobieństwem, ale to szkoda, że przepadł...
 — A to nieszczęście! — westchnęła Sylwja.
 — Zapewne. Należą mu się ode mnie dobre cięgi, a że wie o tem, uciekł mi. Ale co się odwlecze, nie uciecze. Wiem przynajmniej, że jest w Paryżu, a kto, jak ja, żyje w dobrych stosunkach z ministrem policji, odnajdzie w Paryżu każdego.
 — Musimy go dostać.
 — A jak go dostaniemy, to go trochę wygłodzimy.
 — Zamkniemy go; tylko już tym razem trzeba będzie wybrać bezpieczniejsze miejsce.
 — Sylwja nosić mu będzie chleb i wodę.
 — Niema z czego żartować, bracie. Ten chło-