Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/907

 I kazał prosić gościa do salonu.
 Jan, znużony już bezsenną nocą i tak czynnym porankiem, zagłębił się rozkosznie w fotelu.
 Gdy pan de Sartines wszedł do salonu, Jan z rozpromienioną twarzą powstał i uścisnęli sobie ręce.
 — Czemuż mam przypisać przyjemność widzenia cię tak rano u mnie, wicehrabio?
 — Przedewszystkiem — rzekł Jan, rad, że mu się zdarza sposobność powiedzenia komplementu — chciałem powinszować panu talentu w urządzeniu wczorajszej uroczystości.
 — Dziękuję, czy mam to uważać za oficjalne podziękowanie?...
 — Jak najzupełniej ze strony Luciennes.
 — Miło mi to słyszeć. Wszak tam słońce wschodzi?
 — Nawet i zachodzi czasami.
 Dubarry zaśmiał się rubasznie.
 — Ale, panie de Sartines, chcę także prosić cię o małą przysługę.
 — Dwie, jeśli można.
 — Skoro rzecz jaka zaginie w Paryżu, czy można ją odnaleźć?
 — Tak; byle rzecz ta była bardzo wielkiej lub żadnej wartości!
 — To, czego szukam, prawie nic nie jest warte.
 — Czego pan szuka?
 — Szukam chłopca, mającego mniej więcej lat ośmnaście.