Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/911

 — To pierwsza rzecz, na którą zwróciłem uwagę.
 — A jakże wygląda?
 — Są to drzwi, prowadzące do korytarza.
 — Drzwi, poza niemi długi, ciemny korytarz, tam do licha!
 — Zdawało mi się, że zamek przy nich jest z sekretnym mechanizmem.
 — O... to źle. A na którem piętrze mieszka ów chłopiec?
 — Na facjatce. Wreszcie zaraz da się to widzieć, bo oto studnia.
 — Jedź stępa! — zawołał na stangreta pan de Sartines.
 Stangret wstrzymał konie, powóz toczył się zwolna; pan de Sartines opuścił szybę u drzwiczek pojazdu.
 — Patrz pan, to tu; ten dom taki brudny.
 — A to nieszczęście prawdziwe! Tego się właśnie obawiałem.
 — Jak to, pan boisz się czegoś?
 — Tak jest, niestety. Bardzo się boję.
 — I czegóż to?
 — A to dopiero źleś pan trafił.
 — Nie rozumiem, niech mi pan wytłumaczy.
 — Ten dom brudny, który mi wskazałeś, jest zamieszkały przez pana Rousseau z Genewy.
 — Tego autora?
 — Tak.