Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/917

 — To się na nic nie zdało; Rousseau nie ma zaufania do książąt, lepszy byłby jaki uczony.
 — Tych wcale nie widuję.
 — Zdaje mi się jednak, że spotkałem kiedyś pana Jussieu u pani hrabiny.
 — Botanika?
 — Tak.
 — Istotnie, bywa czasem w Trianon; hrabina pozwala mu szperać w swych klombach.
 — Tego tylko właśnie potrzeba, Jussieu jest moim przyjacielem.
 — Więc odbierzemy Gilberta?
 De Sartines pomyślał chwilę.
 — Spróbuję, a jeśli mi się uda, Rousseau sam odda wam do rozporządzenia Gilberta.
 — Cóż należy uczynić?
 — Bagatelkę. Macie zapewne w stronie Meudon lub Marly jakiś grunt pusty?
 — Na tem nam nie zbywa.
 — Każcie tam zbudować pułapkę na filozofów.
 — Co pan mówi? co mamy zbudować?
 — Pułapkę na filozofów.
 — Pojęcia nie mam, co to takiego.
 — Dam ci plan, wicehrabio. A tymczasem jedźmy stąd, bo zaczynamy zwracać na siebie uwagę. — Do domu! — zawołał na stangreta.