Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/956

w tę stronę idę na poszukiwania; wspólnemi siłami, może ich odnajdziemy.
 — Kogo pan szuka? Może syna?
 — Nie, panie, ale chłopca, którego kocham, jak własne dziecko.
 — Pan go tu puścił samego?
 — To już nie dziecko, ale młodzieniec lat osiemnastu, czy dziewiętnastu. Jest panem swej woli; chciał iść i poszedł. Wreszcie któż mógł przewidzieć to straszne nieszczęście?... Pańska świeca gaśnie.
 — Tak, panie.
 — Chodź pan ze mną, będę ci świecił.
 — Dziękuję, ale może będę panu przeszkadzał?
 — Wszak sam szukać muszę, razem będziemy oglądali nieszczęśliwe ofiary. Biedny chłopiec wracał zwykle bardzo punktualnie; dziś czekałem nań do jedenastej, byłem niespokojny o niego; żona dowiedziała się od sąsiadki o tej katastrofie. Nie widząc go zpowrotem, poszedłem szukać, przecież nie mogłem być tak podłym, aby się spokojnie spać położyć, nie mając o nim wiadomości.
 — Pójdziemy zatem w stronę zabudowań? — zapytał Filip.
 — Wszak pan mówił, że tłum rzucił się w tę stronę; biedne dziecko, przybył z prowincji; Paryża nie zna wcale, może pierwszy raz znalazł się w tej stronie.
 — Niestety! i siostra moja przybyła również niedawno do Paryża.