Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/958

 Starzec zbliżył się, kierując światło latarni na twarz młodego człowieka.
 — To on! — zawołał wyciągając ręce.
 Filip zwrócił się, spojrzał machinalnie.
 — Gilbert!... — zawołał zdziwiony.
 — Pan zna Gilberta?
 — Pan szukał Gilberta?
 Oba zapytania równocześnie były zadane.
 Starzec wziął za rękę Gilberta. Była zimna jak lód.
 Filip rozpiął ubranie młodego człowieka i przyłożył rękę do serca.
 — Biedny Gilbert! — westchnął Filip.
 — Moje biedne dziecko! — boleśnie szepnął starzec.
 — Gilbert oddycha! żyje! — zawołał Filip.
 — Pan ma nadzieję?...
 — Jestem pewny, serce jego bije.
 — To prawda! — rzekł starzec. — Na pomoc! ratunku! wszak tam jest chirurg!... — wołał starzec.
 — Ratujmy go sami! przed chwilą prosiłem go, aby mi opatrzył rany, odmówił.
 — Będzie musiał zająć się mojem dzieckiem! — krzyknął starzec rozpaczliwie. Pomóż mi pan tylko, żebym mógł do niego dociągnąć Gilberta.
 — Jedną tylko mam rękę — rzekł Filip — pomogę nią wiele sił starczy.
 — A ja, choć stary, będę silnym.
 Starzec wziął Gilberta pod ręce, Filip obie nogi ujął pod pachę prawej ręki i tak stanęli przed