Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/959

ambulansem, gdzie młody chirurg opatrywał rannych.
 — Ratunku! ratunku! — wołał starzec.
 — Pierwszeństwo dla ludu! — odrzekł operator, wierny swojej zasadzie.
 — To człowiek z ludu — zawołał starzec.
 — Niech czeka, aż skończę z kobietami, te są słabsze; niech czekają mężczyzni.
 — Jemu tylko krew puścić potrzeba, proszę cię, panie, ratuj dziecko!
 Operator spojrzał, a spostrzegłszy Filipa, zwrócił się do niego.
 — Jeszcze pan tu, panie szlachcicu?
 Filip nie odrzekł ani słowa. Starzec myślał, że młody doktór mówi do niego:
 — Nie jestem wcale szlachcicem, jestem dzieckiem ludu; nazywam się Jan-Jakób Rousseau.
 Doktór wydał okrzyk zdziwienia i zawołał z giestem rozkazującym:
 Puścić tu zaraz obywatela Genewy, człowieka, który wielbi lud i naturę!
 — Dziękuję panu — rzekł Rousseau.
 — Jakiej pan potrzebuje pomocy? Co się panu stało? — pytał młody doktór.
 — Mnie nic nie potrzeba, tylko ratuj pan tego chłopca.
 Złożono na stole zemdlonego Gilberta.
 Doktór zbliżył się do chorego. Filip usunął się na bok i patrzył na filozofa, którego był wielbicielem.