Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/96

 — O księciu de Richelieu?...
 — Spodziewam się, że nie o kardynale. Nie sięgam aż tak daleko.
 — Dlaczegóż jednak, mając przyjaciół równie potężnych, usunąłeś się pan od dworu?...
 — Dla chwilowego jedynie wypoczynku, — odparł stary baron, — ale powrócę tam niezadługo, — dodał, rzucając dziwne na córkę spojrzenie.
 Balsamo zauważył to spojrzenie.
 — Marszałek proteguje zapewne pańskiego syna?
 — Mego syna! Gdzież tam — nie znosi go.
 — Nienawidzi syna przyjaciela?
 — Ma najzupełniejszą słuszność.
 — Co pan mówisz?
 — Pan porucznik jest filozofem! Marszałek się nim brzydzi.
 — A Filip nie pozostaje mu dłużnym, wypłaca mu się z procentem — wtrąciła Andrea z niezamąconym spokojem. — Posprzątaj, Nicolino — zawołała jednocześnie.
 Dziewczyna oderwała oczy od okna i podbiegła do stołu.
 — Dawniej — powiedział baron z westchnieniem — siadywało się przy obiedzie przynajmniej do drugiej po północy. Bo dawniej było co jeść! A gdy się zjadło, to się piło... Raczyć się byle lurą nie sposób!... Hej, Nicolino! — przynieśno butelkę maraskino... jeżeli jest jeszcze notabene.
 — Idź, przynieś — potwierdziła Andrea, gdy