Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/978

 Tu dopiero powróciła jej mowa.
 — Filip!... Mój ojciec! — zawołała.
 — Poznaje nas, poznaje nas, ojcze!
 — Naturalnie, że was poznaję. Ale powiedzcie mi, proszę, co się ze mną stało?
 Andrea zamknęła w tej chwili oczy i zasnęła snem spokojnym.
 Służąca rozebrała Andreę i położyła ją do łóżka.
 Gdy Filip wszedł do swego pokoju, zastał tam już doktora, którego zawezwał służący, dbały o zdrowie pana.
 — Ręka Filipa nie była złamana, lecz wybita ze stawu; doktór nastawił ją dość prędko, choć nie bez bólu. Opatrzył potem ranę na czole; a Filip, niespokojny o siostrę, poprowadził doktora do jej łóżka.
 Doktór, zbadawszy puls i oddech Andrei, rzekł do Filipa:
 — Siostra pańska śpi spokojnie, w jej stanie nic niema zatrważającego. Niechaj się wyśpi, widać bardzo potrzebuje spoczynku.