Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/99

po lewej stronie gościńca. Przebił go szpadą nawylot. Przechodziłem właśnie tamtędy w chwili, gdy książę de Deux-Ponts podtrzymywał konającego w swoich objęciach. Siedział on nad fosą, a pan de Richelieu tymczasem najspokojniej w świecie obcierał szpadę z krwi.
 — Na honor!... — zawołał baron — to prawda. Wszystko tak było, jak pan opowiadasz.
 — Znane są panu te szczegóły?... — zapytał spokojnie Balsamo.
 — Byłem świadkiem pana de Richelieu, który wówczas nie był jeszcze marszałkiem, ale to do rzeczy nie należy.
 — Zaraz... zaraz — przerwał Balsamo, wpatrując się z uwagą w barona.
 — Co takiego?
 — Czy nie byłeś pan wtedy kapitanem?
 — Tak panie.
 — W pułku lekkiej jazdy imienia królowej, w pułku, który w Fontenoi, prawie że w pień wycięto?...
 — Czy pan i tam także byłeś? — zapytał baron, próbując drwinkować.
 — Nie, odpowiedział Balsamo; nie, ja już nie żyłem wtedy.
 Baron wytrzeszczył oczy, Andrea zadrżała, Nicolina przeżegnała się krzyżem świętym.
 — A zatem — zaczął znowu Balsamo — no-