Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/997

 — A więc, Andreo, teraz swobodniej już możesz oddychać? — zapytał Filip siostrę.
 — O! tak, swobodniej, jednak nie bez bólu.
 — A siły twoje?
 — Jestem bardzo osłabioną, dziś jednak próbowałam parę razy przejść od kanapy do okna; dość dobrze mi się to udało. Powietrze, kwiaty, jakie to dobre i piękne rzeczy, zdaje mi się, że w takiem otoczeniu umrzeć niepodobna.
 — Jednakże czujesz się jeszcze bardzo słabą, Andreo?
 — Nie uwierzysz jak słabą! — gdyby nie to, że się opieram o meble, kroku postąpićbym nie mogła; zdaje mi się, że nogi moje niezdolne są już teraz udźwignąć ciężaru ciała.
 — Bądźmy dobrej myśli, Andreo, z każdym dniem siły powracać ci będą, mam nawet nadzieję, że za jaki tydzień będziesz mogła zjawić się już u następczyni tronu, która się ciągle z największą czułością o zdrowie twoje dowiaduje.
 — Bardzobym rada, Marja-Antonina jest tak dobra dla mnie!
 W tej chwili Andrea przycisnęła piersi ręką i przymknąwszy oczy, przechyliła wtył głowę.
 — Co ci jest, Andreo, — niespokojnie zapytał Filip. — Co cię boli?
 — Czuję ból i ściskanie w piersiach, czasami krew uderza mi do głowy, czuję szum i robi mi się słabo.