Strona:PL Dumas - Karol Śmiały.djvu/327

 Na jego widok odezwały się głosy:
 Do szeregu przyjaciele, do szeregu!
 I każdy stawał przy swoim sztandarze, słychać było brzęk żelaznych rękojeści, pik uderzanych o kamienie bruku.
 Książę postąpił wprost do zrewroltowanych.
 Jakiegoś człowieka, który się nie usunął szybko z drogi, uderzył kijem.
 Ten człowiek miał w ręku pikę.
 — A przez Boga! — zawołał. Pan mnie uderzyłeś, choćbyś dziesięć razy był księciem pomścić się muszę za tę zniewagę.
 I wymierzył cios.
 Odparował jednak uderzenie p. Gruthuse, rzuciwszy się między księcia a tego człowieka, poczem pociągnął go i zmusił do zajęcia na nowo miejsca w szeregu.
 — Jakto! książę — rzekł głosem surowym Gruthuse — chcesz pan być zabitym przez tych szaleńców i sprowadzić nas wszystkich pod ciosy ich pik i mieczy. Piękna śmierć doprawdy, odpowiednia dla księcia. Dalej, dalej, tu potrzeba zupełnie inaczej postąpić, ułagodzić ich przez mowę, uratować książęcy honor i życie. Nie tu miejsce okazywania mę-