Strona:PL Dumas - Karol Śmiały.djvu/464

żono więc radę i wysłano ją w deputacji do Hagenbacha.
 — A! rzekł tenże, wasze miasto nie chce płacić gotówką, więc zapłaci w naturze.
 I kazał ściąć czterech deputowanych.
 Innym razem nie kazał nawet przywoływać kata i wskutek przeprowadzonej dyskusji czy też nawet podczas dyskusji użył sam osobiście pierwszej lepszej broni.
 Wszystko w nim wzbudzało wstręt i obu rżenie nawet liberja jego służby i jego broń.
 Jego liberja służby miała kolor biało-szarawy, a zaś na piersiach każdy sługus miał rodzaj herbu, przedstawiającego trzy kostki do rzucania — napis zaś brzmiał: Przechodzą.
 Rzeczywiście p. Hagenbach ciągle przechodził przez umysły i serca mieszkańców, jako iskra zapalająca pożary, jako powiew wiatru zapowiadający huragany i zniszczenie, jako dźwięk, zagrażający grobowym dzwonem i krzykiem skazywanych na śmierć.
 Zwykł on mówić:
 — Wiem dobrze, że jestem potępiony i wyklinany, że mi grozi potępienie wieczne po śmierci, ale dopóki żyję, pragnę używać wszel-