Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/231

się to zdarza już po raz trzeci! Niepokojące to wieści dla mieszkańców w zamku, nieprawdaż, pani?
 — Tak, moje dziecię, ale poczekaj, jak kawaler de Bourdon zostanie dowódcą tej twierdzy, to się już więcej te rzeczy nie powtórzą.
 I niedostrzegalny prawie uśmiech przesunął się po ustach królowej, podczas gdy rumieńce jej na nowo powoli występować poczęły.
 — O! — rzekła Karolina — kawaler de Bourdon jest tak odważny....
 Królowa uśmiechnęła się.
 — A! więc lubisz go?
 — Z całego serca — odparła naiwnie młoda dziewczyna.
 — Powiem mu to, Karolino, i jestem pewna, że dumny z tego będzie.
 — O, pani miłościwa, nie wspominaj mu o tem; mam właśnie prośbę do niego i nie ośmieliłabym się nigdy, gdyby wiedział...
 — Ty, prośbę do niego?
 — Tak, pani, ja!
 — Cóż to takiego?
 — O, pani!...
 — No, nic nie szkodzi, powiedz mi, czego żądasz.
 — Chcę... O! kiedy się boję...
 — Czegóż!?... No, mów!
 — Chcę prosić go o miejsce koniuszego.
 — Dla siebie? — spytała znów królowa.
 — O!... — zawołała Karolina, rumieniąc się i spuszczając oczy.
 — Twój zapał dowodzi mi, że wielce cię to interesuje. Dla kogóż więc?
 — Dla pewnego młodego człowieka.