Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/238

 — Czyżby go śmiano zamordować?!...
 — Przypomnij sobie, królowo — rzekł Dupuy, patrząc na nią wzrokiem dumnym i surowym księcia Orleanu. Był on pierwszym w królestwie po królu naszym i panu, miał czterech lokai, niosących kopie, dwóch paziów, dźwigających miecze ostatniego wieczora, gdy przebywał ulicę Barbette, wracając od pani z wieczerzy. A skoro obadwaj jedną popełnili zbrodnię, czemużby nie miał spotkać ich los jednaki?
 Królowa podniosła się z wyrazem najstraszniejszego gniewu; krew nagle uderzyła jej do twarzy, zdawało się, iż wytryśnie wszystkimi porami. Wyciągnęła rękę ku drzwiom, postąpiła krok naprzód i głosem ochrypłym z wściekłości, wymówiła jedno tylko słowo:
 — Precz!...
 Dupuy, niezmieszany, usunął się krok w tył.
 — Dobrze, pani, lecz zanim wyjdę, muszę dodać jeszcze, że wyraźny jest rozkaz króla i marszałka, aby pani natychmiast wyjechała do miasta Tours.
 — Zapewne w pańskiem towarzystwie?
 — Nieinaczej.
 — Więc to panu powierzono godność mego dozorcy? Zaszczytne zaiste stanowisko i spełniasz je godnie!
 — Obowiązek zasuwania zamków za królową Francyi jest także pewnego rodzaju stanowiskiem w państwie.
 — Sądzisz może — rzekła Izabella — że i kat, któryby mi ściął głowę, zyskałby szlachectwo tym czynem?
 Odwróciła się, jakby zmęczona mówieniem, i nie chciała więcej odpowiadać.
 Dupuy zgrzytnął zębami.
 — Kiedy będziecie gotową do wyjazdu, pani?
 — Zawiadomię was o tem.
 — Pamiętajcie, że czas nagli.