Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/270

 — Z młodym człowiekiem, którego Wasza Królewska Mość już zna, którego widziała już... którego losem w łaskawości swej raczyła się nawet interesować.
 — Więc któż to jest taki? kto!?... mów prędzej.
 — Perrinet Leclerc.
 — Leclerc? — powtórzyła królowa — skądże przybywa?
 — Z Paryża.
 — Chcę go zobaczyć.
 — On również pragnął miłościwą panią widzieć i mówić z nią, lecz ja nie śmiałam...
 — Wprowadź go! słyszysz! Niech przyjdzie zaraz, natychmiast! Gdzież on jest?
 — Tam — odpowiedziała młoda dziewica.
 I podnosząc zasłonę, zawołała:
 — Perrinet!
 Perrinet wbiegł raczej, aniżeli wszedł do komnaty; królowa i on stanęli naprzeciw siebie.
 Drugi to już raz biedny handlarz żelastwa stawał na równi z dumną królową Francyi; drugi już raz, mimo różnicy stanowiska, jednakie uczucia ich sprowadzały z dwóch krańców drabiny społecznej, jedno ku drugiemu. Po raz pierwszy przyczyną tego zrównania była miłość, a po raz drugi żądza zemsty.
 — Perrinet! — zawołała królowa.
 — Pani — odrzekł zagadnięty, patrząc bystro i śmiało, i nie spuszczając oczu przed swoją monarchinią.
 — Odkąd zniknąłeś wówczas, nie widziałam cię więcej — dodała Izabella.
 — Po cóż miałem wracać! — powiedziałaś mi pani: jeżeli go żywym przeprowadzą do innego więzienia, masz iść za nim aż do bramy; jeżeli ciało jego złożą do grobu, masz towarzyszyć mu aż do mogiły, a czy zostanie