Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/272

 Karolina krzyknęła; Perrinet zdawał się nie słyszeć tego, królowa zaś tak była zajęta tem, co mówił Perrinet, że nie zwróciła wcale uwagi na krzyk Karoliny.
 — Tak, to prawda — rzekła Izabella, namyślając się.
 — I spełnię to, co powiedziałem — dodał Leclerc.
 — Ale — przerwała nieśmiało Karolina — jeżeli w chwili, gdy będziesz brał klucze, ojciec twój się obudzi?
 Na czoło Leclerca zimny pot wystąpił, włosy stanęły mu na głowie, lecz po drwili podniósł rękę, ujął i wyciągnął do połowy sztylet i wymówił te tylko słowa:
 — Uśpię go napowrót.
 Karolina krzyknęła powtórnie i padła na fotel.
 — Tak — rzekł Leclerc, nie zwracając uwagi na zemdlona, prawie kochankę — tak, mogę zostać zdrajcą i ojcobójcą, ale zemścić się muszę!
 — Cóż oni tobie zrobili? — zapytała Izabella, zbliżając się do niego, biorąc go za — rękę i patrząc z uśmiechem kobiety, rozumiejącej zemstę, chociażby najokrutniejszą za jakąkolwiek cenę.
 — Co was to obchodzić może, królowo. Jest to moja tajemnica. Pani ode mnie tyle tylko wiedzieć możesz, że dotrzymam mojej obietnicy, jeżeli pani swojej dotrzymać zechcesz.
 — A więc, o cóż idzie, czego żądasz? Czy Karoliny, którą kochasz?
 Perrinet wstrząsnął głową z gorzkim uśmiechem.
 — Chcesz złota? dam ci, ile zechcesz.
 — Nie — odpowiedział Perrinet.
 — Może pragniesz szlachectwa, tytułów, zaszczytów? Jeżeli zdobędziemy Paryż, oddaję ci dowództwo nad miastem i hrabią cię uczynię.
 — Wszystko to nie to — mruknął Leclerc.