Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/273

— Więc czegóż żądasz? mów! — zawołała królowa.
 — Jesteś pani regentką Francyi.
 — Tak.
 — Rozkazałaś pani zrobić pieczęć królewską, za pomocą której przelać możesz władzę swą na tego, któremu dasz w ręce pergamin pieczęcią tą opatrzony?
 — Cóż dalej?
 — Oto potrzebuję tego pergaminu i tej pieczęci; pergamin ów uczyni mnie władcą życia pewnego człowieka, z którem to życiem będę mógł zrobić, co mi się podoba, z którego nie potrzebowałbym zdawać rachunku przed nikim i które będę miał prawo wydrzeć nawet katowi.
 Królowa zbladła.
 — Ale życie to, którego żądasz, nie jest życiem Delfina Karola, lub króla samego?
 — Nie.
 — Podajcie mi zatem pergamin i pieczęć moją królewską! — zawołała żywo Izabella.
 Leclerc wziął ze stołu jedno i drugie i podał królowej, która, własnoręcznie napisała, co następuje:
 „My, Izabella Bawarska, z Bożej laski regentka Francyi, z powodu innych zajęć króla dzierżąc w rękach naszych władzę zarządu i administracyę królestwa, nadajemy Perrinetowi Leclerc nasze prawo władania życiem i śmiercią nad...
 — Nazwisko? — zapytała Izabella.
 — Nad hrabia. d’Armagnac, Wielkim Marszałkiem królestwa Francyi, gubernatorem miasta Paryża — odpowiedział Leclerc.
 — Ach! — zawołała Izabella, upuszczając pióro — a życia tego żądasz dlatego, aby mi je odebrać, nieprawdaż?