Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/274

 — Tak jest.
 — I powiesz mu w godzinie śmierci, że ja mu odbieram jego Paryż, jego stolicę, w zamian za życie mego kochanka, które on mnie odebrał? będzie to głowa za głowę, oko za oko; powiesz mu to? Czy powiesz? mów!...
 — Bez warunków, królowo — rzekł Leclerc.
 — Inaczej nie dam pieczęci — rzekła królowa, odsuwając pergamin.
 — Powiem wszystko, co zechcesz, tylko kończ pani prędzej.
 — Przysięgnij na twoją duszę!
 — Na moją duszę przysięgam!...
 Królowa wzięła znów do ręki pióro i pisała w dalszym ciągu:
 „Przelewamy na Perrineta Leclerc, handlarza żelastwa. przy ulicy Petit-Pont, nasze prawo życia i śmierci nad hrabią d’Armagnac, Wielkim Marszałkiem królestwa Francyi, gubernatorem miasta Paryża, zrzekając się raz na zawsze wszelkiego prawa do życia i śmierci wspomnianego marszałka‘“.
 Gdy skończyła, podpisała i przyłożyła pieczęć obok swego podpisu.
 — Masz — powiedziała, oddając mu pergamin.
 — Dziękuję — szepnął Leclerc, odbierając go z rąk królowej.
 — Piekielny zamiar! — krzyknęła Karolina.
 Młoda dziewica, niewinna i czysta, wydawała się aniołem zmuszonym do obecności przy układach pomiędzy dwoma szatanami.
 — A teraz — dodał Leclerc — potrzebuję człowieka, z którym mógłbym umówić się i porozumieć; czy