Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/291

przystawionych do murów wieży, spuścił się po niej i po chwili znalazł się na ulicy.
 Kompania łuczników genueńskich pochwycona została w blizkości klasztoru Świętego Honoryusza i chociaż wszyscy się poddali, choć im przyobiecano darować życie — rozbrojono ich i wymordowano. Nieszczęśliwi śmierć ponosili na klęczkach, błagając zmiłowania. Burgundczycy, jak o zaszczyt, dopraszali się o to, kto ich ma zabijać. Dwóch jednak pomiędzy nimi było takich, którzy nie zabijali wcale, ale każdemu z skazanych na śmierć zrywali z głowy hełmy i przyglądali się im, pozostawiając innym trud zabijania. Oddawali się oni tym poszukiwaniom z zaciętością, zdradzającą pragnienie nasycenia zemsty. Spotkali się wśród tłumu i poznali się.
 — Marszałek? — zapytał de l’Ile-Adam.
 — Szukam go właśnie — odparł Perrinet.
 — Panie Leclerc! — zawołał w tej chwili głos z tłumu.
 Perrinet odwrócił głowę.
 — Co takiego, Thibércie — rzekł — czego chcesz ode mnie?
 — Czy nie mógłbyś mi pan powiedzieć, gdzie się znajduje pan de l’Ile-Adam?
 — Jestem tu! — zawołał wódz wyprawy.
 Człowiek ten, ubrany w kaftan uwalany wapnem i cegłą, zbliżył się.
 — Czy prawdą jest — zapytał — że obiecałeś pan tysiąc talarów w złocie nagrody temu, kto wyda marszałka?
 — Tak, prawdą jest — odparł kapitan.
 — Wypłaćcie mi pieniądze — rzekł murarz — a wskażę wam dom i miejsce, gdzie się kryje hrabia d’Armagnac.
 — Nastaw fartuch — wykrzyknął pan de l’Ile-Adam.
 I garściami począł rzucać złoto.