Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/342

 — Bóg sprawiedliwy w wojnie tej pomagać nam będzie.
 — Lecz. jeśli książę nas opuści i przejdzie na stronę Anglików?
 — Porozumiem się z nim — odpowiedział Delfin.
 — Wszakże on już nieraz chciał widzieć się z tobą, a tyś zawsze odmawiał.
 — Teraz ja sam postaram się o to.
 — A cóż powie na to Tanneguy?
 — Zgodzi się również, mój ojcze, więcej nawet, bo sam będzie oddawcą mego listu i poprze żądanie moje, a wtedy książę i ja zwrócimy się przeciw tym przeklętym Anglikom i wypędzimy ich aż na ich okręty. Ach! nie brak nam dzielnych rycerzy, mężną armię też mamy, a przytem słusznej bronimy sprawy; jest to więcej, niż potrzeba, drogi mój ojcze i panie; aby tylko promyk łaski Bożej, a ocaleni będziemy!
 — Oby cię Bóg wysłuchał, mój synu!
 Król wziął do ręki rozdarty pergamin.
 — W każdym razie, oto jest moja odpowiedź królowi angielskiemu.
 — Panie de Giac! — zawołał Delfin, podnosząc głos.
 Pan de Giac wszedł, uchylając zasłonę u drzwi zawieszoną.
 — Oto jest — rzekł Delfin, odpowiedź na propozycye króla Henryka. Wręczysz ją pan jutro księciu Burgundyi, a dodasz do tego i to pismo: mieści się w niem żądanie osobistego porozumienia się i załatwienia zgodnie i uczciwie spraw tego biednego królestwa.
 — A teraz, mój ojcze — rzekł królewicz, zbliżając się do starca — teraz któż ci przeszkadza wydobyć się z rąk królowej i księcia? któż ci zabroni jechać z nami? Wszędzie, gdzie ty będziesz — będzie Francya. Idź z na-