Strona:PL Dumas - Karol Szalony.djvu/354

 — Dziękuję pani, dziękuję — rzekł — nie potrzeba wzywać nikogo; to, co się na stole znajduje, będzie wystarczające dla pinie, prosiłbym tylko o szklankę.
 Katarzyna poszła sama poszukać żądanego przedmiotu. Podczas gdy się oddalała, de Giac wyjął szybko maleńki flakonik, który miał na piersiach, i wylał z niego płyn do szklanki pozostawionej na stole. Katarzyna powróciła do stołu, nie zauważywszy nic z tego, co się działo.
 — Oto jest — rzekła, nalewając szklankę wina i podając ją mężowi — pijcie, panie, za moje zdrowie.
 De Giac umoczył usta w winie, jakby czyniąc zadosyć jej żądaniu.
 — Dlaczego pani nie kończysz wieczerzy? — zapytał.
 — Skończyłam ją, zanim przybyłeś.
 De Giac. zmarszczył brwi i rzucił okiem na szklankę Katarzyny.
 — Mam nadzieję, iż przynajmniej nie odmówisz pani w wychylenia ze mną toastu, który wznieść zamierzam, równie, jak ja nie odmówiłem propozycyi przez panią uczynionej.
 Mówiąc to, podał żonie szklankę z winem zatratem.
 — I jakiż to jest ten toast? — spytała Katarzyna, biorąc szklankę z rąk męża.
 — Na cześć księcia Burgundyi! — zawołał de Giac.
 Katarzyna, nie podejrzewając nic, skłoniła głowę z uśmiechem i poniosła do ust szklankę, którą do dna prawie wypróżniła. De Giac śledził ją z piekielnym wyrazem twarzy. Kiedy pić skończyła, wybuchnął szatańskim śmiechem, śmiech ten dziwnym dreszczem przejął Katarzynę; spojrzała na męża zdziwiona.
 — Tak, tak mówił de Giac, jakby w odpowiedzi