Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/105

 — Oh! — szepnęła Helena — oh! zdaje mi się, że zemdleję.
 Pani Desroches poskoczyła i podtrzymała ją.
 — Więc pani tak się lęka obecności kogoś, kto panią kocha?
 — To nie obawa — odparła Helena — to wzruszenie. Nie uprzedzono mnie, że to nastąpi dziś wieczorem, więc ta nowina, tak ważna i udzielona mi tak niespodzianie, oszołomiła mnie!
 — To jeszcze nie wszystko — mówiła dalej pani Desroches. Osoba ta jest zmuszona otaczać się najgłębszą tajemnicą.
 — Dlaczego?
 — Zabroniono mi odpowiedzieć na to pytanie.
 — Mój Boże! co znaczą te wszystkie ostrożności zachowywane z biedną, jak ja, sierotą?
 — Są niezbędne; niech mi pani wierzy!
 — Ale o cóż idzie?
 — Najpierw nie może pani widzieć twarzy tej osoby, bo spotkawszy się z nią później, nie powinna pani jej poznać.
 — Więc ta osoba przyjdzie zamaskowana?
 — Nie, pani, ale wszystkie świece zostaną zgaszone.
 — I będziemy siedzieli po ciemku?
 — Tak jest.
 — Ale pani zostanie, nieprawdaż, pani Desroches?