Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/109

 W tej chwili pan Tapin wprowadził Ovena.
 — Oto jest ten człowiek, którego pan wzywał — powiedział.
 I wyszedł, zamykając drzwi za sobą.
 Oven stał drżący przy drzwiach, a Dubois, owinięty po sam czubek nosa w wielki płaszcz, wpatrywał się w niego rysiemi oczami.
 — Zbliż się do mnie, przyjacielu — przemówił Dubois.
 Pomimo serdeczności wezwanie było wymówione głosem tak ostrym, że Oven wolałby być o jakie sto mil od tego człowieka, który mu się tak dziwnie przyglądał.
 — No i cóż! — zagadnął Dubois, widząc, że Oven stoi, jak skamieniały. — Czyś mnie nie słyszał, gamoniu?
 — Słyszałem, Wasza Dostojność.
 — Więc czemu nie słuchasz rozkazu?
 — Nie wiedziałem, że to mnie Wasza Dostojność rozkazuje się zbliżyć.
 I Oven postąpił kilka kroków.
 — Dostałeś pięćdziesiąt dukatów za to, żebyś mi powiedział prawdę — mówił Dubois.
 — Przepraszam Waszą Dostojność — odrzekł Oven, któremu to badanie przywróciło trochę śmiałości — nie dostałem... tylko mi je obiecano.
 Dubois wydobył z kieszeni garść złota; odliczył pięćdziesiąt sztuk i ustawił z nich piramidę na stole, krzywą i drżącą.