Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/110

 Oven przyjrzał się piramidzie z wyrazem, któregoby nikt nie przypuszczał w jego oczach martwych, przygasłych.
 — Dobrze! — pomyślał Dubois. — Jest chciwy...
 Pięćdziesiąt dukatów wydawały się Ovenowi czemś bajecznem: zdradził pana, nie mając pewności, czy je dostanie, a teraz widział je, leżały przed jego oczyma.
 — Czy mogę je wziąć? — zapytał, wyciągając rękę.
 — Zaczekaj! — powiedział Dubois, bawiąc się podnieceniem tej chciwości, którą człowiek z miasta potrafiłby ukryć, a wieśniak zdradzał tak jawnie. — Zrobimy najpierw umowę.
 — Jaką? — zapytał Oven.
 — Widzisz te pięćdziesiąt sztuk złota?
 — Widzę — odrzekł Oven, zbliżając się, jak spragniony pies.
 — Za każdą odpowiedzią na moje zapytanie, jeśli odpowiedź będzie dla mnie pożyteczna, dołożę dziesięć sztuk; jeśli będzie głupia i bezużyteczna, odejmę dziesięć.
 Oven otworzył oczy szeroko: umowa wydawała mu się bardzo samowolną.
 — A teraz pogadajmy — zaczął Dubois.
 — Zkąd przyjeżdżasz?
 — Prosto z Nantes.
 — Z kim?
 — Z panem Gastonem de Chanlay.
 Piramida stała wciąż nietknięta.