Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/111

 — Uważaj teraz! — powiedział Dubois, wyciągając rękę w stronę złota.
 — Słucham pana! — odrzekł Oven.
 — Czy twój pan podróżuje pod własnem nazwiskiem?
 — Wyjechał pod własnem, ale w drodze przybrał inne.
 — Jakie?
 — Pana de Livry.
 Dubois dołożył dziesięć sztuk, ale, że piramida była zawysoka, zaczął układać drugą obok. Oven aż krzyknął z radości.
 — O! o! zawołał Dubois — nie ciesz się zawczasu! Uważaj! Czy w Nantes jest jaki pan Livry?
 — Nie, jest tylko jedna panna Livry.
 — A kto ona jest?
 — Żona pana de Montlois, serdecznego przyjaciela mojego pana.
 — Dobrze! — odrzekł Dubois i dołożył znowu dziesięć sztuk. — A co twój pan robił w Nantes?
 — To samo, co inni młodzi panowie: polował, fechtował się, chodził na bale.
 Dubois odjął dziesięć sztuk. Ovena przebiegł dreszcz.
 — Zaraz! zaraz! — zawołał. — Robił jeszcze coś więcej.
 — Aha! — odparł Dubois. — Zobaczmy, co takiego: mianowicie?