Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/112

 — Raz a czasem dwa razy na tydzień wychodził z domu wieczorem o ósmej, a wracał o trzeciej albo czwartej rano.
 Dobrze! A gdzie chodził?
 — Tego nie wiem! — odrzekł Oven.
 Dubois trzymał wciąż odjęte sztuki na dłoni.
 — A podczas podróży, co robił? — zapytał.
 — Jechał przez Oudon. Ancenis, Le Mans, Nogent i Chartres.
 Dubois wyciągnął rękę i chudymi palcami odjął znowu dziesięć sztuk. Oven jęknął.
 — A w drodze — zapytał Dubois — nie robił żadnych znajomości?
 — Tylko z jedną pensyonarką, z klasztoru Augustyanek z Clisson, która jechała w towarzystwie jednej z zakonnic, siostry Teresy.
 — A jak się nazywa ta pensyonarka?
 — Panna Helena de Chaverny.
 — Helena! obiecujące imię! Zapewne ta piękna Helena jest kochanką twojego pana?
 — Tego nie wiem — odpowiedział Oven.
 — Pan sam to pojmuje, że mi tego nie powiedział.
 — Jesteś bardzo sprytny! — odrzekł Dubois i z pierwszej piramidy odjął dziesięć sztuk.
 Zimny pot wystąpił na czoło Ovena! Jeszcze cztery takie odpowiedzi, a zdrada, jakiej się dopuścił względem pana: nie przyniesie mu żadnej korzyści.
 — I te panie jadą razem z nim do Paryża? — zapytał Dubois.
 — Nie, zatrzymały się w Rambouillet.