Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/113

 — A! — zawołał Dubois.
 Wykrzyknik natchnął otuchą Ovena.
 — A nawet — dodał — siostra Teresa już odjechała.
 — No! — zauważył Dubois — nie jest to bardzo ważne, ale nie trzeba zniechęcać nowicyuszów.
 Dołożył dziesięć sztuk do piramidy.
 — Więc ta panienka pozostała sama? zapytał.
 — Nie — odrzekł Oven.
 — Jakto, nie?
 — Jakaś pani z Paryża czekała na nią.
 — Pani z Paryża?
 — Tak.
 — Czy wiesz, jak się nazywa?
 — Słyszałem, że siostra Teresa nazywała ją panią Desroches.
 — Pani Desroches! — wykrzyknął Dubois, i dołożył znowu dziesięć sztuk.
 — Tak — powtórzył rozpromieniony Oven.
 — Pewny tego jesteś?
 — Jak najpewniejszy. Kobieta wysoka, chuda, żółta...
 Dubois dołożył znowu dziesięć sztuk.
 — Wysoka, chuda, żółta — powtórzył Dubois. — To ta sama...
 — Czterdzieści do czterdziestu pięciu lat — dodał Oven.
 — To ona! — powtórzył Dubois, dokładając znowu złota.