Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/114

 — Ubrana w suknię jedwabną w wielkie kwiaty — mówił dalej Oven.
 — Dobrze już, dobrze! — odrzekł Dubois.
 Oven widział, że pytający wie już wszystko o tej kobiecie. Czekał.
 — I mówisz, że ten pan poznał się w drodze z ta panną?
 — To jest teraz, jak się zastanowiłem lepiej, przypuszczam, że to było udanie.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Że się musieli znać dawniej, a nawet pewien jestem, że to na nią mój pan czekał trzy godziny w Oudon.
 — Dobrze! — powiedział Dubois, dodając znowu dziesięć sztuk. — Widzę, że będzie można coś z ciebie zrobić.
 — Czy już pan niczego więcej nie pragnie się dowiedzieć? — zapytał Oven, sięgając po pieniądze.
 — Zaczekaj! — powtórzył Dubois. — Czy ta panienka jest ładna?
 — Jak anioł.
 — I pewnie ułożyli, że się spotkają w Paryżu, twój pan i ona?
 — Nie, proszę pana. Zdaje mi się, że się pożegnali na zawsze.
 — Pewnie udanie.
 — Nie zdaje mi się. Pan de Chanlay był bardzo smutny przy pożegnaniu.
 — I nie będą się już wcale widzieli?
 — Tylko jeden raz jeszcze, a potem pożegnają się na dobre.