Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/125

sobie pod inne okna: w Rambouillet okien nie brakuje!
 — A dlaczego nie miałbym przechadzać się pod temi oknami, jeśli mam ochotę? — zapytał Chanlay.
 — Bo to są okna pokoju mojej żony — odrzekł Dubois.
 — Żony?
 — Tak, mojej żony, która przyjechała z Paryża i o którą jestem bardzo zazdrosny, ostrzegam pana.
 — Do dyabła! — szepnął Gaston. — Pewnie to mąż tej osoby, która ma się opiekować Heleną.
 I nagle, zmieniając ton, w nadziei zjednania sobie człowieka, którego mógł potrzebować później, powiedział, kłaniając się grzecznie:
 — Panie, jeżeli tak, gotów jestem ustąpić, bo przechadzałem się tutaj bez żadnego celu.
 — Niech go dyabli porwą! — pomyślał Dubois. — Jakiś grzeczny spiskowiec! Nie tego mi potrzeba, tylko sprzeczki!
 Gaston już odchodził.
 — Zwiodłeś mnie pan! — zawołał Dubois.
 Gaston odwrócił się tak nagle, jakby ukąszony przez węża, jednak powstrzymał się przez wzgląd na przezorność, jaką mu nakazywała jego misya i stosunek z Heleną.
 — Czy dlatego, że mówię grzecznie, pozwalasz pan sobie wątpić o prawdzie moich słów? — zapytał.