Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/131

 — Królewska Wysokość! Wielki Boże! Co ona mówi? — szepnęła Helena, blizka omdlenia.
 W tej samej chwili otworzyły się drzwi i rozległy kroki ciężkie, chociaż stłumione przez gruby dywan na posadzce. Helena uczuła, że krew napływa jej gwałtownie do serca.
 — Pani — odezwał się głos — proszę, zechciej mnie przyjąć i wysłuchać.
 — Jestem gotowa... wyszeptała Helena napół żywa.
 — Obawiasz się?
 — Nie mogę zaprzeczyć, że tak. Wa.. to jest, jak mam mówić? panie, czy też Wasza Dostojność?
 — Powiedz: „mój przyjacielu“.
 W tej samej chwili ręka nieznajomego dotknęła jej ręki.
 — Pani Desroches! Czy pani tu jest? — krzyknęła Helena, cofając się mimowoli.
 — Pani Desroches — odezwał się głos — powiedz tej młodej osobie, że tutaj jest bezpieczną, jak w kościele Bożym.
 — Ah! Wasza Dostojność! Błagam o przebaczenie...
 — Moje dziecię! podnieś się i usiądź obok mnie. Pani Desroches, proszę pozamykać wszystkie drzwi. A teraz — zwrócił się nieznajomy do Heleny — daj mi rękę, moje dziecko.
 Helena wyciągnęła rękę, która spotkała dłoń nieznajomego, ale nie cofnęła się tym razem.