Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/133

 — Być może.
 — O! niech pana Bóg błogosławi za tę dobrą, nowinę! — zawołała Helena, ściskając ręce nieznajomego.
 — Drogie dziecię! — szepnął wzruszony.
 — Ale jeżeli on żyje — zaczęła z powątpiewaniem Helena — czemu tak długo nie dowiadywał się o córkę
 — Co miesiąc miewał wiadomości o tobie i choć oddalony, czuwał nad tobą, Heleno!
 — A jednak — odparła z lekkim wyrzutem Helena — od lat szesnastu nie widział mnie wcale!
 — Wierzaj mi — przekładał nieznajomy — że tylko bardzo ważne względy mogły go zmusić do wyrzeczenia się tego szczęścia.
 — Wierzę ci panie, a nie moja to rzecz sądzić ojca.
 — Nie, ale twoja rzecz przebaczyć mu, jeżeli on sam siebie obwinia.
 — Przebaczyć mu? — powtórzyła zadziwiona Helena.
 — Tak, a że on sam nie może prosić cię o przebaczenie, więc ja przyszedłem w imieniu jego prosić o nie.
 — Nie rozumiem pana — odparła Helena.
 — Posłuchaj mnie zatem — zaczął nieznajomy. — Ale najpierw podaj mi rękę.
 Nastąpiła chwila milczenia, jakby nieznajomy usiłował zebrać myśli, a potem zaczął w te słowa:
 — Twój ojciec był dowódcą jednego z oddziałów w armii nieboszczyka króla, w bitwie