Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/136

zapomnieli o świecie całym, pamiętając tylko o tem, że mogą być szczęśliwi...
 — Ale jeżeli tak się kochali — zapytała Helena — czemuż się nie pobrali?
 — Ponieważ związek był niemożliwy z powodu różnicy położenia. Czy ci nie powiedziano tego, Heleno, że twój ojciec jest wielkim, bardzo wielkim panem? — zapytał nieznajomy.
 — Niestety! wiem o tem!... — odrzekła Helena.
 — Przez cały rok szczęście ich było bez chmury; ale po roku przyszłaś na świat, ty, Heleno, i...
 — I co?... — wyjąkała bojaźliwie Helena.
 — I twoje przyjście na świat stało się powodem śmierci twojej matki.
 Helena zaczęła gwałtownie płakać.
 — Tak — mówił nieznajomy z wielkiem wzruszeniem — płacz Heleno! płacz nad losem twojej matki, która była anielską istotą, której wspomnienie ojciec twój zachował, jak relikwię, pomimo swych szaleństw, zabaw, trosk i przewinień. Dlatego też na ciebie przeniósł całą miłość, jaką miał dla niej...
 — A jednak ojciec zgodził się na to, abym się wychowywała z daleka od niego! — wymówiła z wyrzutem Helena. — A jednak od urodzenia nie widział mnie wcale!
 — Heleno — zaczął nieznajomy — co do tego, przebacz ojcu, bo to nie jego wina Przyszłaś na świat w 1703 roku, w chwili największej surowości na dworze Ludwika XIV. Twój ojciec był już w niełasce u króla, a raczej