Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/144

 — To ty, księżę? — powiedział. — Ruszaj do dyabła!
 I odwrócił się twarzą do ściany.
 — Mości książę, wracam właśnie od niego, ale mnie odesłał do Waszzej Królewskiej Wysokości!
 — Daj mi spokój, jestem zmęczony.
 — Wierzę: noc musiała być burzliwa? prawda?
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał książę, odwracając się na pół.
 — Mówię, że tego rodzaju zajęcia nie przystoją człowiekowi, który o siódmej rano każe przychodzić ministrowi.
 — Czy ja ci kazałem przyjść o siódmej?
 — Tak jest, Wasza Królewska Wysokość — wczoraj rano, przed wyjazdem do Saint-Germain.
 — A prawda! — odparł książę.
 — Nie wiedziałeś, Mości książę, że noc będzie tak męcząca.
 — Męcząca? O siódmej wstałem od stołu.
 — A potem?
 — Cóż potem?
 — Czy przynajmniej Wasza Książęca Wysokość jest zadowolony, i czy ta młoda osoba warta była zachodu?
 — Jakiego zachodu?
 — Tego, jaki sobie zadałeś, Mości książę, wczoraj od siódmej godziny, tj. od powstania od stołu.