Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/148

 — Bo potrafiłbym wynaleźć ci coś lepszego. Dlaczego Wasza Królewska Wysokość, nie powiedział mi, że życzy sobie Bretonki? Byłbym natychmiast sprowadził.
 — Doprawdy?
 — I nie jedną!
 — Równie ładną?
 — Nawet ładniejszą!
 — Mój księże!
 — Zdaje ci się, Mości książę, że wynalazłeś skarb? A gdy się dowiesz, kto jest ta Bretonka, i na co się narażasz...
 — Dajmy spokój tym żartom! proszę cię Dubois.
 — Wasza Królewska Wysokość martwi mnie.
 — Co ty mówisz?
 — Wasza Królewska Wysokość dajesz się łudzić pozorom — każda nowość wydaje ci się najlepszą. To dziewczątko jest bardzo ładne?
 — Cudowne!
 — I cnotliwe? prawda?
 — Wiesz sam dobrze, mój drogi.
 — A ja ci mówię, Mości książę, że jesteś zgubiony!
 — Ja?
 — Tak. Ta twoja Bretonka ladaco.
 — Milcz! Dubois!
 — Jakto? Milcz?!
 — Tak! ani słowa więcej, zabraniam ci! — wybuchnął regent.