Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/151

 — Bogate materye, cenne obrazy, wszędzie złoto i srebro; twoi opiekunowie muszą być bardzo bogaci, Heleno?
 — Tak myślę — odrzekła, uśmiechając się. Powiedziano mi, że te obicia i złocenia, któremi się zachwycamy, ty i ja, są niemodne i że zastąpią je nowemi.
 — Widzę, że moja Helena będzie wielką i dostojną panią — powiedział Gaston, wysilając się na uśmiech. — Już teraz każe mi czekać w przedpokoju.
 — Tak samo, jak tam w klasztorze, kiedy twoja łódź czekała całemi godzinami na wodzie...
 — Byłaś wtedy zależną od matki przełożonej...
 — Szanujesz ten tytuł, prawda?
 — Naturalnie.
 — Więc potrafisz zrozumieć moją radość, mój drogi. Odnalazłem tu... ojca!
 — Ojca! Ah! Heleno! jakże się cieszę... Ojciec, który będzie się opiekował swojem dzieckiem, moją żoną!
 — Zdaleka...
 — Jakto! więc nie będzie razem z tobą?
 — Niestety! względy światowe rozłączają nas...
 — Czy to tajemnica?
 — Tajemnica nawet dla mnie. Gdyby nie to, wiedziałbyś już wszystko, Gastonie.
 — Wierzę ci zupełnie i pozwalam nawet zachować tajemnicę, gdyby ojciec tego wyma-