Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/152

gał. Ale nie rozgniewasz się, jeżeli ci zadam; kilka pytań?
 — Bynajmniej.
 — Czy ci się podobał twój ojciec?
 — Tak mi się zdaje. Sądzę, że ma serce szlachetne i czułe, a głos jego jest słodki i miły.
 — Głos... ale... czy podobny jest do ciebie?
 — Nie wiem. Nie widziałam go...
 — Jakto?
 — Tak, w pokoju było ciemno.
 — Co! i twój ojciec nie życzył sobie widzieć córki! Cóż za obojętność!
 — Nie jest on obojętny; zna mnie, bo ma mój portret, ten o który byłeś tak zazdrosny.
 — Nie rozumiem jednak...
 — Mówię ci, że było ciemno.
 — Można było pozapalać świece — powiedział Gaston, uśmiechając się z przymusem.
 — Tak, jeżeli się chce być widzianym,, ale kiedy kto zmuszony jest ukrywać się...
 — Co ty mówisz? — zagadnął Gaston, zamyślając się. — Jakież powody może mieć ojciec do ukrywania się przed córką? To, co mi mówisz, przeraża mnie! Co ci mówił ojciec?
 — Mówił mi o swojej miłości dla mnie...
 Gaston poruszył się niespokojnie.
 — Jakież dał ci dowody tej miłości? Jak się zachowywał względem ciebie? Co mówił?