Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/154

 — Jesteś moim prawdziwym przyjacielem Gastonie... Zatem porozumieliśmy się zupełnie...
 — Po powzięciu najlżejszego posądzenia pisz do mnie.
 — Więc odjeżdżasz?
 — Jadę do Paryża dla tych rodzinnych spraw, o jakich ci wspominałem... Będę mieszkał w hotelu Muid-d’Amour na ulicy Bourdonais; zapisz sobie ten adres i nie pokazuj go nikomu.
 Pocóż te ostrożności?
 Gaston zawahał się.
 — Bo... gdyby wiadomo było, kto jest twoim obrońcą, w razie złych zamiarów potrafionoby zniweczyć moje plany.
 — I ty także jesteś tajemniczy, Gastonie. Mani więc ojca, który się ukrywa, i... kochanka... który także będzie się ukrywał!
 — Ale co do niego wiesz, z jakiego powodu — powiedział Gaston, usiłując pokryć śmiechem rumieniec i pomieszanie.
 — Ah! pani Desroches idzie... Bierze za klamkę drugich drzwi, uważa widać, że rozmowa trwa zadługo... Jestem pod strażą, jak widzę... tak, jak w klasztorze.
 Gaston złożył pocałunek na ręce Heleny, chwilę potem pani Desroches weszła do pokoju. Helena złożyła Gastonowi głęboki ukłon, a on skłonił się jej niemniej głęboko. Pani Desroches wpatrywała się w młodzieńca z baczną uwagą, notując sobie w pamięci wszystkie szczegóły do jego rysopisu,