Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/159

 — Po co tu przyszedłeś?
 — Z rozkazu.
 — I czekasz?
 — Na kogoś, kto ma nadejść.
 — Z hasłem?
 — Tak.
 — A wtedy?
 — Mam go słuchać tak, jak samego pana Tapin.
 — Tak samo i ja; dostałem tez pistola na przepicie.
 — I ja również.
 — Więc pijmy!
 Podniesiona pięść spadła na stół, a gospodarz, który w gościach poznał odrazu dobrych klientów, stał już w pogotowiu.
 — Wina! — zawołał jeden z żołnierzy.
 — Za chwilę gospodarz przyniósł odkorkowaną butelkę, poczem oddalił się i pozostawił żołnierzy samych.
 — Ale musisz wiedzieć coś więcej oprócz tego, coś mi powiedział? — zapytał jeden z żołnierzy.
 — Wiem, że tu chodzi o jakiegoś kapitana — odrzekł drugi.
 — Właśnie; ale do aresztowania go dadzą nam chyba pomoc?
 — Zapewne: dwóch na jednego, to zamało.
 — Zapominasz o tym, który przyniesie hasło.