Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/160

 — Może i to nie wystarczyć... Zdaje mi się, że słyszę jakąś wrzawę.
 — Ktoś schodzi ze schodów.
 Żołnierze nie pomylili się istotnie: schody znajdujące się w rogu sali, zatrzeszczały jak pod wielkim jakimś ciężarem, a jednocześnie zjawił się w sali oficer, którym był kapitan La Jonquiére. Miał on wzrostu pięć stóp i dwa cale, był dość otyły, dość żywy, spojrzenie miał bystre. Zdawało się, że przewąchuje szpiegów pod mundurem gwardzistów, bo odwrócił się do nich tyłem, a potem przemówił do gospodarza:
 — Miałem ochotę zjeść tutaj obiad, ale dostałem zaproszenie pod Galoubet de Paphos. Może tu nadejść pewien młody człowiek, po sto pistolów, które miałem mu dziś wypłacić; jeżeli przyjdzie, powiedzcie mu, żeby zaczekał, że powrócę za godzinę.
 — Dobrze, kapitanie — odrzekł gospodarz.
 — Wina! — zawołał jeden z żołnierzy.
 — No! no! — mruknął kapitan, spoglądając od niechcenia na pijących — to żołnierze, którzy nie znają należnego uszanowania dla szlif oficerskich.
 A zwracając się do gospodarza, zawołał:
 — Podaj-że wino tym panom, kiedy im tak pilno.
 — Ah! jeżeli pan kapitan pozwoli — zawołał jeden z żołnierzy, zrywając się.