Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/162

 — Właśnie wyszedł przed chwilą; musiałeś się pan z nim minąć.
 — Do dyabła! wyszedł? — zapytał Dubois, zdradzając mimowoli niezadowolenie lecz natychmiast przywołał na twarz uprzejmy uśmiech.
 — Nie ma nawet pięciu minut, jak wyszedł — powtórzył gospodarz.
 — Ale pewnie powróci? — zapytał Dubois.
 — Za godzinę.
 — Czy mogę na niego zaczekać?
 — Naturalnie, bylebyś pan wypił cośkolwiek przez ten czas.
 — Daj mi pan wisien w spirytusie — powiedział Dubois.
 — Wino zwykle pijam przy jedzeniu.
 Gospodarz podał z pośpiechem kieliszek z wiśniami, a Dubois zaczął rozgryzać wiśnię, nie mogąc, pomimo całego panowania nad sobą, powstrzymać się od srogiego skrzywienia.
 — A gdzie mieszka kapitan? — zapytał w trakcie tego dla podtrzymania rozmowy.
 — To są drzwi jego pokoju — wskazał gospodarz. — Wolał zająć pokój na dole.
 — Rozumiem — mruknął Dubois. — Okna wychodzą na ulicę.
 — A drzwi na ulicę Deux Boules.
 — A! są i drugie drzwi, wychodzące wprost na ulicę! To bardzo wygodne. A hałas z tej sali nie przeskadza mu?
 — Ma drugi pokój na górze. Czasem sypia tu, a czasami tam.