Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/164

 — Ale odeszli, nie zapłaciwszy! — wrzasnął gospodarz.
 — Bynajmniej. Zostawili pieniądze na stole. Dwanaście susów.
 — Do dyabła! — skrzywił się gospodarz. — Syrzedaję wino Orleańskie po osiem susów butelka.
 — Uważali widocznie — odrzekł Dubois — że jako wojskowym, należy im się rabat.
 — Zresztą — dodał gospodarz — na tego rodzaju straty trzeba być przygotowanym w naszem rzemiośle.
 — Ale z kapitanem La Jonquiére nie potrzebujesz pan obawiać się podobnych niespodzianek, nieprawadź? — zapytał Dubois.
 — O nie! to jest istna perła! Płaci gotówką i nie targuje się.
 — Cieszy mnie to, że się dowiaduję o punktualności kapitana w płaceniu — powiedział Dubois.
 — Czy pan przyszedł do niego po pieniądze? — zagadnął gospodarz. — Mówił mi właśnie, że ktoś tu ma przyjść do niego po sto pistolów.
 — Przeciwnie — objaśnił Dubois. — Ja mu przyniosłem pięćdziesiąt dukatów.
 — Pięćdziesiąt dukatów! tam do licha! — zawołał gospodarz. — Ładny pieniądz! Musiałem się przesłyszeć; może, zamiast płacić, miał dostać pieniądze. Czy pan przypadkiem nie nazywa się Gaston de Chanlay?