Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/17

się mogła, gdybym się czuła chorą. Jestem jansenistką i oto wszystko.
 — A! — zawołał książę — to znowu robota ojca Ladoux. Przynajmniej mam na niego jeden środek, który go wyleczy.
 — Jaki? — spytała ksieni.
 — Bastylię!
 I wyszedł, rozzłoszczony, wraz z Duboisem, który trząsł się ze śmiechu.
 — Widzisz — odezwał się do niego po długiem milczeniu, gdy już się zbliżali do Paryża — że raporty są fałszywe... Próżnom się tylko zapędził w kazanie, sam otrzymałem naukę.
 — To znaczy tylko, że wasza wysokość jest szczęśliwym ojcem. Mogę wam powinszować reform córki młodszej, panny de Chartres; nieszczęściem, córka starsza, księżna Berri...
 — Oh! Nie mów mi o niej, Dubois; to mój wrzód. To też, póki jestem w złym humorze...
 — Co takiego?
 — Mam wielką chęć skończyć z nią odrazu.
 — Czy bawi w pałacu Luksemburskim?
 — Zdaje mi się.
 — To ruszajmy do Luksemburga.
 — I ty ze mną?
 — Nie opuszczę waszej książęcej mości przez całą noc.
 — O!
 — Mam względem was zamiar.