Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/184

 — Pan przybywa z Bretanii? — zagadnął książę zimno.
 — Tak, Wasza Dostojność. Proszę mi przebaczyć: pan kapitan La Jonquiére wymienił moje nazwisko, ale nie miałem jeszcze zaszczytu usłyszeć nazwiska Waszej Dostojności. Nie chciałbym być niegrzecznym, lecz to nie ja mówię: przemawia przezemnie kraj, który mnie przysłał.
 — Masz pan słuszność! odrzekł z żywością La Jonquiére, wydobywając z teki leżącej na stole duży papier z pieczęcią króla hiszpańskiego. — Oto nazwisko — dodał.
 — Książę d’Olivaées — przeczytał Gaston.
 Potem, zwracając się do księcia i nie widząc rumieńca, jaki go oblał, złożył mu głęboki ukłon.
 — A teraz — zaczął nieznajomy — spodziewam się, że będziesz pan mówił bez wahania.
 — Sądziłem, że najpierw będę słuchał — odrzekł Gaston trzymając się wciąż odpornie.
 — W rozmowie każdy mówi z kolei — nie zapominaj pan o tem.
 — Wasza Dostojność czyni mi wielki zaszczyt: dam więc dowód zaufania.
 — Słucham.
 — Bretania...
 — A raczej malkontenci bretańscy — przerwał nieznajomy z uśmiechem, pomimo ostrzegających znaków Dubois.
 — Niezadowoleni są tak liczni, że można ich uważać za przedstawicieli całego kraju — odrzekł Gaston. — Mogę jednak zmienić wy-