Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/185

rażenie. Otóż ci niezadowoleni przysłali mnie tu, ażeby z ust Waszej Dostojności dowiedzieć się, jakie jest zdanie Hiszpanii o tej sprawie?
 — Najpierw dowiedzmy się, co myśli o tem Bretania — zaczął Regent.
 — Wasza Dostojność! Hiszpania może na nas liczyć; ma nasze słowo, a uczciwość bretońska znana jest światu.
 — Ale do czegóż się zobowiązujecie?
 — Do dania pomocy szlachcie francuzkiej.
 — A czy wy nie jesteście Francuzi?
 — Wasza Dostojność! jesteśmy Bretończycy. Bretania, przyłączona do Francyi na zasadzie traktatów, może się uważać za uwolnioną od chwili, gdy Francya przestała szanować jej prawa, zawarowane tym traktatem.
 — Dobrze zatem: powiadasz pan, że szlachta bretońska gotowa jest pomagać szlachcie francuzkiej; a czego żąda szlachta francuzka?
 — W razie śmierci króla, chce wprowadzić na tron Francyi króla hiszpańskiego, jako jedynego, prawowitego dziedzica tronu Ludwika XIV.
 — Mówicie o tem, jak gdyby król umarł, a jednakże król żyje — zarzucił Regent.
 — Delfin, książę Burgundyi, księżna Burgundyi i ich dzieci, wszyscy zeszli ze świata w sposób zagadkowy...
 Regent zbladł z gniewu, a Dubois zakaszlał.
 — Więc rachują na śmierć króla? — zapytał książę.