Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/186

 — Ogólnie, Wasza Dostojność, przewidują ją — odrzekł Gaston.
 — Więc to tłumaczy, dlaczego król hiszpański, pomimo zrzeczenia się swoich praw, ma nadzieję wstąpić na tron francuzki; wszakże tak, panie? Sądzę jednak, że pomiędzy stronnikami Regencyi znalazły opór?
 Mniemany Hiszpan mimowoli położył nacisk na tych słowach.
 — To też przewidziano i tę możliwość — odpowiedział Gaston.
 — A! — odezwał się Dubois — przewidziano i to! Słusznie, bardzo słusznie! Mówiłem Waszej Dostojności, że Bretończycy, to ludzie nieocenieni. Mów pan dalej, mów.
 Pomimo tej zachęty Gaston milczał.
 — No i cóż? — zagadnął książę, zaciekawiony mimowoli. — Mów pan, słuchamy.
 — To nie moja tajemnica, Wasza Dostojność — odrzekł Gaston.
 — Więc chyba pańscy przywódcy nie mają do mnie zaufania?
 — Nie, ale mają zaufanie do ciebie jedynie, Mości książę.
 — Słyszysz, kapitanie? — zwrócił się książę do Dubois. — Bądź łaskaw zostawić nas samych.
 — Dobrze! — odrzekł Dubois i wyszedł, skłoniwszy się obu mężczyznom.
 — Jesteśmy sami — zaczął Regent, gdy Dubois zamknął drzwi za sobą. Rozumiesz pan, jak przypuszczam, moją ciekawość.