Strona:PL Dumas - Kawaler de Chanlay.djvu/190

 — Nie, Wasza Dostojność. Nigdy z własnej woli nie podjąłbym się zabójstwa.
 — A więc któż cię do tego zmusił?
 — Fatalność!
 — Wytłómacz mi to, co mówisz.
 — Jest nas pięciu szlachty bretońskiej, należących do sprzysiężenia i stanowiących osobny komitet; otóż mamy taki układ, że wszystko, co ma się czynić w naszym komitecie, rozstrzyga się większością głosów.
 — Rozumiem, i ta większość postanowiła zamordować Regenta.
 — Tak jest. Mości książę. Czterech było za zamordowaniem, jeden przeciwko.
 — A który? — zapytał książę.
 — Choćbym miał stracić zaufanie Waszej Dostojności, muszę wyznać, że tym jednym byłem ja.
 — Więc jak się to stało, że podjąłeś się wykonania tego, czemu byłeś przeciwny?
 — Postanowienie było, że los wyznaczy wykonawcę.
 — I los?...
 — Padł na mnie.
 — Czemuż nie usunąłeś się od tego?
 — Głosowanie było tajemne, nikt nie wiedział, za czem dałem głos; zostałbym więc posądzony o tchórzostwo.
 — I przyjechałeś do Paryża?
 — Właśnie w tym celu.
 — Licząc na moją pomoc?